Poliowirusy spowodowały epidemię, która miała miejsce w XIX wieku. Największą zachorowalność zaobserwowano przede wszystkim w strefie klimatu umiarkowanego. Obecnie na chorobę Heinego-Medina stosuje się szczepionki, które niemal całkowicie zapobiegły rozprzestrzenianiu się tej choroby.
Poliowirusy rozmnażają się w jelitach. Okres wylęgania wynosi najczęściej kilkanaście dni. Początkowo choroba może przebiegać bez żadnych objawów. U niektórych rozwija się zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, które najczęściej nie powoduje żadnych powikłań.
Charakterystyczny rozwój poliomyelitis polega występowaniu porażeń neuronów ruchowych. Najczęściej porażeniu ulegają kończyny dolne, jednak choroba nie ma symetrycznego charakteru. Konsekwencją porażeń jest zanik zaatakowanego mięśnia, rzadko obserwuje się utratę czucia.
Można wyróżnić dwie postacie zarażeń. Pierwszy dotyczy postaci opuszkowej, kiedy to wirusy atakują nerwy czaszkowe oraz ośrodek oddechowy i krążenia. Wirus powoduje wtedy upośledzenie podstawowych funkcji życiowych. Druga postać, opuszkowo-rdzeniowa, często powoduje śmierć. U wielu zarażonych obserwuje się także występowanie zespołu poporażennego. Nawet po kilkudziesięciu latach mogą się pojawić takie dolegliwości, jak osłabienie, zmęczenie i zaniki mięśni.
